Ik ben gek op vulkanen, die oerkracht, de stoom, de gloeiendhete lava. Een paar keer heb ik een vulkaan beklommen, maar boarden op een vulkaan, dat deed ik voor het eerst in tijdens een rondreis Nicaragua.
Met het board onder de arm de Cerro Negro vulkaan op, rondreis Nicaragua
Vulkanen, eenmaal in Nicaragua kun je er niet omheen. Er zijn er zeventien waarvan er zeven nog actief zijn, zoals de Cerro Negro waarnaar ik op weg ben. Met moeite passeert de chauffeur ossenwagens, kuddes koeien en anderen auto’s terwijl ik word geklutst in de achterbak van de 4WD. Maar als ik uitstap, is er de beloning: de diepzwarte vulkaan Cerro Negro omringd door frisgroene vegetatie en daarboven de blauwe lucht met spierwitte wolken.
Het diepzwarte lavasteen van de Cerro Negro vulkaan in Nicaragua
Het pad naar boven op Cerro Negro vulkaan, rondreis Nicaragua
Je moet er iets voor over hebben…
In geval van nood naar links
In een klein uur staan we boven, belooft de gids aan het groepje waarmee ik het avontuur aanga. Tijdens de wandeling naar de top geeft hij uitleg over het landschap. Vrijwel iedere berg die we zien blijkt een vulkaan te zijn. Cerro Negro is een jonkie, ontstaan in 1850 tijdens een pittige eruptie. Daarna waren er diverse uitbarstingen, de laatste in 1999. Fumarolen die uit de grond komen maken duidelijk dat het inderdaad nog borrelt in de diepte. Net als de afzettingen van geel fosfor, wit magnesium en rood ijzer. De route dwars door de krater is tegenwoordig afgesloten, er is teveel activiteit en de grond is er letterlijk te heet onder de voeten.En dus wandelen we verder over de kam.
Bijna op de top..
Fumarolen op de Cerro Negro vulkaan
De Cerro Negro vulkaan is nog altijd actief
De laatste foto’s voor de afdaling
Eenmaal boven wordt duidelijk hoe steil de afdaling is. Ik krijg onmiddellijk koudwatervrees. Het alternatief voor boarden, naar beneden lopen over de zwarte piste van vulkaanas, klinkt ook niet aantrekkelijk en dus trek ik toch het beschermende pak aan, doe kniebeschermers om, handschoenen aan en een veiligheidsbril op en laat ik me door de gids een duwtje naar beneden geven. Met voeten en een hand probeer ik te remmen en bij te sturen. Wow, dat gaat ondanks het remmen toch snel. Degene voor me maakt een schuiver en verliest zijn board. Oppassen dus. Als ik op eenderde van de 500 meter lange helling ben, komt het besef dat het toch eigenlijk enorm leuk is. Te snel is het einde in zicht. Jammer dat hier geen skilift is om me weer snel naar boven te brengen.
Allemaal beschermende kleding aan
En gaan… Dit is dus echt een zwarte piste
Missie voltoiid op de Cerro Negro vulkaan in Nicaragua
