Het Heerlijke Hondenleven in… Saint Tropez

Bonjour, je m’appelle Moos. Geboren in Friesland maar opgegroeid in het mondaine Saint Tropez in Zuid-Frankrijk. Mijn bazin Mariet van Mil is PA van celebrities en captains of industry, vandaar dat ik nog wel eens iets bijzonders meemaak. Ga je mee?

Ik blaf na plusminus 15 jaar een behoorlijk bekje Frans, accentloos(!), maar ik verloochen mijn roots natuurlijk niet. Mijn moeder was een Friezin uit Greonterp. Toen ik twaalf weken was, kwam Mariet me ophalen. Voor ik het door had, zat ik in de taxi naar Schiphol, het vliegtuig naar Nice (ik in een mandje onder de stoel), en daarna naar Saint Tropez waar Mariet woont. Inmiddels ben ik een echte frequent flyer. Op de luchthaven van Nice kent iedereen me en mijn bench zit onder de stickers. Aan die bench hangt een label, een foto van mijn baasje Mariet samen met twee cliënten van haar Puff Daddy en Denzel Washington. Mensen vragen zich vast wel eens af of ik eigenlijk bij hen hoor.

 

Met de heli naar de Grand Prix

Vanaf het moment dat ik in Saint Tropez arriveerde, reisde ik geregeld per scooter, jacht, auto, vliegtuig… name it and I’ve done it. Mijn eerste Grandprix maakte ik mee toen ik vier maanden was. Eerst met de helikopter naar Monaco. Zie je andere hondjes nog weleens bibberend wegkruipen als zo’n helikopter met veel lawaai en wind komt aanstuiven, ik ren erop af alsof het een spelletje is. Ik kruip het liefst naast de piloot op de grond, daar heb je goed uitzicht. Die Grandprix boeide me niet, al die racende auto’s. Maar en passant werd ik wel goede vriendjes met een van Mariets cliënten, een belangrijke zakenman. Daar heb ik een beetje van geprofiteerd tijdens de lunch in het überchique Sass café. Hij bestelde een steak tartare voor me, bond me een servet voor en zo at ik als een prinsje van een gouden schaal.

 

Mijn stoere beach-look voor Saint Tropez

In Friesland kom ik nog geregeld. Zonder op te scheppen kan ik melden dat ik daar razendpopulair ben. Bij de boeren kan ik niet meer stuk sinds ik tijdens een van mijn vakanties alle vogels van hun akkers verjoeg. Ik werd opgehaald per tractor om blaffend door de velden te rennen. Daar haalde ik zelfs de krant mee. De tweede keer dat ik in de krant stond, was toen Mariet mij vanaf Schiphol in mijn uppie in een taxi zette op weg naar mijn logeeradres in Friesland, zelf had zij in Amsterdam nog werkzaamheden.

Als nuchtere Fries ben ik niet zo snel geïmponeerd, dus al die opschepperijen van de nufjes die ik tijdens mijn wandelingen door Saint Tropez tegen kom, doen me niets. Ik zie ze geregeld binnengaan bij een of andere hondenboetiek waar ze een Chanel of Gucci-pakje op maat krijgen aangemeten. Veel van die hondjes gaan ook twee keer per week naar de hondenkapper voor wassen & föhnen. Ik heb dat voor de foto nu even gedaan maar normaal was ik me in de Middellandse Zee en laat ik mijn haar in de wind drogen. Stoer, zo’n beach-look. Ze maakten direct misbruik van mijn goedheid door me in een roze meisjesoutfit te steken, en daarna in een Harley Davidson-pak. Dat laatste stond dan wel weer pittig, geef ik toe.

 

Soms word ik zo in zee gekieperd

Had ik al verteld dat ik gek ben op water? Na een paar bezoekjes aan een hippe nachtclub werd ik vriendjes met de twee eigenaren. Zij wilden mij dolgraag eens meenemen op hun speedboot. Zo gezegd, zo gedaan. Dat was echt gaaf, op mono-ski en rubberband loeihard door het water. Maar na twee keer vonden ze het te gevaarlijk: als je in het water valt, komt dat hard aan. Dus heeft Mariet een zwemvest voor besteld in Friesland. Een hele zomer lang stond ik in mijn knalrode zwemvest bij ons tuinhek waar ik stipt om twee uur met de scooter werd opgehaald voor een middagje op het water. Ik ken inmiddels ook alle mensen die op de tenders werken, je weet wel die bootjes die cliënten ophalen van hun jacht om ze naar strandrestaurants te brengen. Als ik er een zie aankomen, ren ik langs iedereen op de steiger naar voren zodat ik als eerste in de tender kan springen. Soms is de boot te vol en dan wordt ik zo in zee gekieperd waarna ik zelf terug moet zwemmen naar het strand. Geen probleem voor mij natuurlijk, maar dat kost me wel een tochtje. Ben ik dus not amused.

 

Doe mij maar een Evian

Ik heb een ontzettend lieve bazin die enorm veel van me houdt en me erg verwent. Iedere hond krijgt wat hij verdient, zeg ik altijd, haha. En als zij het heel druk heeft, dan laat ze anderen voor me zorgen. Onlangs nog werd ik op boulevard La Croisette in Cannes uitgelaten door de conciërge van het überchique Carlton-hotel waar we logeerden. Geregeld word ik ook afgezet bij mijn favoriete strandtent Pearl Beach. Ik ravot met mijn bal, speel met kinderen, trek een paar baantjes in zee, jaag wat zwanen weg, graaf kuilen, drink water uit champagnekoelers en krijg van de eigenaren te eten. ‘s Avonds pikt Mariet me dan weer op. Grote kans dat ze nog even blijft om samen met mij van de ondergaande zon te genieten. Een andere strandclub waar ik geregeld kom, is Tahiti. Daar heb ik ook nog een mooi verhaal over. Een chique dame zag me eens uit een wijnkoeler drinken en concludeerde dat ik een zwerfhondje was. Ze riep de manager erbij – die mij heel goed kent maar hij speelde het spel mee – en bestelde een steak tartare voor me. Heerlijk gegeten die dag. Wat een giller hè?

 

Stiekem zwemmen in het hotelbad

Omdat Mariet veel vips kent, kom ik nog eens ergens. Bij veel van de miljoenenjachten die in Saint Tropez in de haven liggen, ben ik kind aan huis. Vaak zijn ze zo groot dat je eindeloos rondjes kunt rennen over het dek. En iedere dag van de week op een ander dek, indien gewenst. Een van mijn favoriete hotels is Villa Belrose, net boven Saint Tropez. Daar staan een paar fantastische Rolls Royces voor de deur waar ik stiekem wel eens in spring. Ze hebben er ook een enorm terras, en dan trapje af nog een terras dat bij het restaurant hoort (1 Michelinster), waar ik eigenlijk niet mag komen, maar waar ik natuurlijk toch geregeld kom en nog iets lager ligt het zwembad. Dat is dus echt verboden gebied hoewel ik in een ander hotel toch een keer in een onbewaakt ogenblik het zwembad ingedoken ben en wat baantjes getrokken heb. Tegen de tijd dat Mariet klaar was met haar bespreking zat ik opgedroogd en wel op haar te wachten. En als ik heel eerlijk ben, dat zwembad van Villa Belrose blijft trekken, dus…

Au revoir, Moos