De Griekse Cycladen: mondain Mykonos

De Griekse Cycladen hebben allemaal een eigen sfeer. Mykonos is de meest mondaine en staat bekend als party-eiland. Maar ook hier vinden rustzoekers hun eigen paradijsje.

 

Mykonos werd bij toeval een toeristische bestemming omdat de archeologen die op het onbewoonde eiland Delos aan het werk waren, besloten even zomervakantie te houden op buureiland Mykonos. De mensen bleken vriendelijk en gastvrij en dat heeft er mede voor gezorgd dat het eiland zo’n populaire bestemming werd. Van de natuur moeten ze het op Mykonos namelijk niet hebben. Vanuit het vliegtuig viel het al op: geen sprietje groen op het een grillig gevormde, honingkleurige eiland in een azuurblauwe zee. Dat krijg je met 50 dagen regen, 200 dagen wind (de natuurlijke airco) en 250 dagen zon per jaar.

 

Mykonos: hotspot voor beroemdheden

Gelukkig zijn er talloze stranden van druk en hip tot intiem en rustig voor de relaxmomenten en is Mykonos-stad een van de leukste steden van Griekenland. In de jaren ’60 werd het eiland populair bij de rich & famous dankzij Aristoteles Onassis en zijn vrouw Jackie O. Nog altijd komen vele celebrities naar het eiland, vooral Psaroustrand met het beroemde Nammos restaurant is populair. Mykonos staat dan ook bekend als het St. Tropez van Griekenland, maar is een stuk betaalbaarder.

 

Mykonos-stad: verrukkelijke verdwaalstad

Mykonos-stad is een labyrint van smalle straatjes, zo gemaakt zodat piraten er zouden verdwalen. Ik begin bij de beroemde kerk Panagia Paraportiani met vijf kapelletjes. Het is een simpel wit gebouw met ronde vormen zodat de wind er makkelijk langs kan waaien. Van een afstandje ziet het eruit als een enorme geglazuurde bruidstaart
Het (ver)dwalen door de straatjes met boetiekjes, restaurants en terrassen is deel van de charme. Uiteindelijk zie je altijd wel weer water en blijk je bijvoorbeeld in de buurt van Alefkandra, door iedereen Klein Venetië genoemd omdat de huizen direct aan het water gebouwd zijn en overhangende houten balkons hebben. Iets verderop staan de beroemde windmolens Kato Myli. Tegen zonsondergang zijn de terrassen van Klein Venetië trouwens the place to be. Overigens is ook de oude haven een mooie plek om dat moment van de dag mee te maken. Schitterend om te zien hoe de zon op sommige dagen het water verandert in vloeibaar goud en de lucht indringend geel kleurt.

 

De wees die monnik werd

Ano Mera is het enige echte dorp op het eiland. In het klooster dat het dorpje domineert woont nog een monnik, een oude man met lachend gezicht. Hij kwam er in de tijd dat het klooster gebruikt werd als weeshuis en ging nooit meer weg. Rond het dorpsplein liggen enkele goede restaurants, katten luieren in de schaduw van de bomen. Ik plof neer op het terras van Taverne Ti Steki Tou Proedrou. Het glas vers sinaasappelsapje wordt gebracht door zeer vriendelijk personeel.

Mykonos is een klein eiland. Als het verkeer meezit ben je in maximaal een halfuur van oost naar west of zuid naar noord. In het noorden zijn overigens weinig wegen dus slecht bereikbaar of je moet een jeeptocht maken. Dankzij de bouwrestricties is het een heel charmant eiland gebleven. Alle huizen, hotels et cetera mogen maximaal twee verdiepingen hoog zijn en moeten witgekalkt worden en in de traditionele stijl gebouwd zijn. Alleen de kleur van deuren en luiken mag je zelf bepalen. En dus vind je geen wolkenkrabbers langs de kustlijn van Mykonos.

 

Delos: het verloren continent

Drie kwartier varen en ik arriveer bij Delos, een heilig eiland want Apollo en zijn tweelingzus Artemis zijn er geboren. Dan ben ik overgeleverd aan gids Katerina die met de snelheid van een mitrailleur informatie afschiet. Maar op een goede manier zodat in anderhalf uur een hoop kale stenen verandert in een levendige stad die in plusminus 5000 jaar hoogte- en dieptepunten kende. Het rijke eiland was geregeld doelwit van piraten en uiteindelijk werd het volledig verlaten. En gelukje voor de Franse archeologen die er in 1872 voet aan wal zetten. Van wat je nu ziet is slechts 2% gereconstrueerd. Vlakbij de haven is de agora, het marktplein waar jaarlijks zo’n 30.000 slaven verhandeld werden. Er omheen winkels. Verder de heuvel op staan tempels en huizen. Woningen waren royaal in die jaren, 800 tot 1500 m2 was de norm. Ze waren gebouwd rond een binnenplaats met marmeren pilaren en een mozaïek op de vloer zoals nog te zien is in het Dyonisoshuis en het Dolfijnenhuis. Na de rondleiding is er ruim de tijd om rond te lopen voor de laatste boot terug vaart naar Mykonos. Ik slenter op mijn gemak via de straat met de leeuwen, het museum, de tempel van Isis, het amfitheater en het Cleopatrahuis met twee beelden terug naar de boot.

 

Pretentieloos lunchen

Terug op Mykonos zoek ik een plekje op het terras van restaurant Madoupas. Even later brengt de ober mijn bestelde mostra, een uit de kluiten gewassen bruschetta met tomaat, kappertjes, feta en olijven. Plus tzatziki met een tempura van courgette. Eenvoudig, pretentieloos en smakelijk, met mooi uitzicht over de haven. Het leven is mooi.

Met de ferry vaar je zo van Mykonos naar Santorini, daar maakte ik onder meer een fantastische jeep tocht naar een paradijslijk strandje.