Namibië staat met stip op nummer één als mijn favoriete Afrikaanse vakantieland. Tijdens een rondreis door dit fascinerende land blijf je verrast worden.

Een goede regenbui en de grond blijkt heel vruchtbaar, Namibie, Afrika.

Het heeft geregend, te vroeg voor de tijd van het jaar. Normaal begint de regentijd in december. De grond reageert onmiddellijk op deze onverwachte gift van boven. Overal schieten gul bloemen uit de grond. De geelwitte die lijken op margrieten, de lila kantbloem, de paarse ijsbloemen en takken met vurig gele bolletjes. Op de weidse vlakten ook melkbosjes, ronde bosjes van lange dunne stengels, een zeer giftige plant. Ik ben op weg naar de Fish River Canyon, na de Grand Canyon in de Verenigde Staten de grootste ter wereld. De kloof is 161 kilometer lang, 27 kilometer breed en 550 meter diep. Diep tussen de rode rotsen kronkelt een groen stroompje water, in de regentijd soms aanzwellend tot een wilde rivier. Bij het dorp Ai Ais loop ik zo de kloof in, zonder moeilijke afdalingen. Straks ook nog even naar de heetwaterbronnen, lekker het stof eraf wassen.

Fish River Canyon, Namibie, Afrika, is de op een na langste canyon ter wereld.

Fish River Canyon, Namibie, Afrika, is de op een na langste canyon ter wereld.

Spelen in Namibië: auto van ijzerdraad

“Hi!” Stoer komt een jochie op me afrennen, z’n autootje achter zich aanslepend. Hij heeft zijn speelgoed zelf gemaakt, van ijzerdraad, inclusief schokdempers en een blikje dat als dieseltank dienst doet, zo legt hij uit. Hoe schattig. Ik ben in een dorpje van de Nama. Ze stellen gastvrij hun huizen open. De sobere onderkomens zijn gemaakt van golfplaat, soms nog in de traditionele iglovorm maar niet meer met de rieten matten die vroeger gebruikt werden. Een bescheiden winkeltje voorziet in de eerste levensbehoeften. Gen man te zien trouwens. Het blijkt dat ze bij boeren in de omgeving werken tegen een schamel loon van nog geen 100 euro per maand. Een hard leven. Ik vraag een vrouw met een meisje aan haar rokken of dat haar enige kindje is. Een schaduw trekt over haar gezicht. Ze heeft vier kinderen gebaard, drie ervan zijn overleden op de leeftijd van twee maanden, anderhalf jaar en vier jaar. Oeps, volgende keer toch twee keer nadenken voor ik iets vraag. De harde werkelijkheid van een derde wereldland.

Bewoners van een Nama-dorpje in Namibie, Afrika

Bewoners van een Nama-dorpje in Namibie, Afrika

Jongetje van een Nama-dorpje in Namibie, Afrika laat zijn zelfgemaakte autootje zien.

Biertje? Dat kost één diamant!

Grote felgekleurde huizen, brede straten, de zee. Alweer verrast Namibië. Het voormalige Duitse koloniale dorpje Lüderitz ligt ingeklemd tussen de ruige zee en de nietsontziende woestijn. Ooit was het een vissersdorp en handelspost. Even werd het stadje belangrijk tijdens de hoogtijdagen van de diamantvondsten – barmeisjes werden soms in diamanten betaald als een dorstige klant zonder cash zat – daarna verviel het in vergetelheid. In de straten van Lüderitz zijn Duitse gebouwen van begin 20ste eeuw te zien, pronkstuk van de stad is de Felschenkirche, hoog verheven op een rots. Alsof de tijd heeft stilgestaan, kwelen de reisgidsen. Dat is overdreven. Weliswaar heeft de stad als enige stad in Namibië nog de originele Duitse straatnamen maar ook hier rijden auto’s en doen de mensen hun inkopen bij de Spar supermarkt.

Vroeger een welvarende stad, Luderitz in Namibie, Afrika.

Vroeger een welvarende stad, Luderitz in Namibie, Afrika.

Vroeger een welvarende stad, Luderitz in Namibie, Afrika.

Rondreis Namibie: Luderitz in Namibie, Afrika.

Kolmanskop: badderen in champagne

Waar de tijd op een gegeven moment wel gewoon gestopt is, is Kolmanskop, 16 kilometer landinwaarts. De diamantkoorts begon hier in 1908 toen de Duitser August Stauch in het bezit kwam van een diamant die door zijn medewerkers gevonden was. Hij claimde een stuk land en snel daarna volgden anderen. Sommige gebieden waren zo rijk aan diamanten dat je ’s nachts bij maanlicht de glinsterende stenen zo uit het zand kon vissen. In Kolmanskop bouwden de Duitsers grote huizen, een theater en de onmisbare ‘sportschool’. Er woonden 1000 tot 1600 mijnwerkers in bescheiden onderkomens maar er was ook een miljonairs avenue waar de opzichters en eigenaren woonden. Iedere bewoner van Kolmanskop kreeg 20 liter per water dag, de rest moest worden gekocht. De prijs van een liter water was gelijk aan die van een fles champagne. Opeens lijkt de gewoonte van de well-to-do om een bad te nemen in bruisende champagne niet zo heel bizar. De euforie verstomde tijdens de eerste Wereld Oorlog en na de grote Depressie en de Tweede Wereldoorlog is het gedaan met de handel. In 1956 vertrekt de laatste bewoner. Het stadje is sinds 1983 een toeristische attractie. Enkele gebouwen waaronder het theater, de kegelbaan en de centrale keuken zijn gerestaureerd, aan de meeste woningen is niets gedaan. De villa’s van de miljonairs worden nu bewoond door zandduinen die soms tot het plafond reiken.

De oude, inmiddels verlaten, diamantstad Kolmanskop in Namibie, Afrika

Rondreis Namibie: de verlaten, diamantstad Kolmanskop

MEER NAMIBIE

• Deel 2 van mijn rondreis: De kleuren van Namibië
• Mooie mensen, de Himba’s
• Of wil je meer weten over kamperen in Namibië?

Bewaren

Be

Bewaren