Stromboli vulkaan bij zonsondergang

De Eolische eilanden net boven Sicilië vragen om minimaal een week of twee island hoppen. Een van de hoogtepunten is het beklimmen van de nog altijd actieve Stromboli vulkaan. Het is even afzien, maar de beloning…

Het rommelt en het borrelt en dan plotseling… lava

Bezoek je de Eolische eilanden, dan is het beklimen van Stromboli een must do. Escursione ai crateri, klinkt relaxt maar dat is het niet. Eigenlijk is het een volledig avondprogramma. Het vertrek vanaf Piazza San Vincenzo is om 17.45 uur en de terugkeer als alles meezit rond een uur of elf ’s avonds. Het is dan ook best een dingetje, in het voetspoor van een zeer fitte gids bijna 1000 meter zigzaggend naar boven in de behoorlijk warme avondzon! En dat allemaal om rond zonsondergang de spuitende vulkaanmond onder optimale omstandigheden te kunnen observeren. En daarna afdalen in het aardedonker, kortom: het is meer een avondje Mount Everest, maar dan voor gewone mensen.

Overdag is Stromboli onschuldige ogende berg

Overal op het eiland staan waarschuwingsborden

Als je oplet zie je de leukste bordjes op dit vulkanische eiland

Veiligheidshelm

Een kwartier voor vertrek staat het kerkplein van Ficogrande tjokvol klimmers. Iedereen vult nog even snel de waterflessen. Wie nu geen bergschoenen, rugzak en wandelstok heeft, telt even niet mee. Een enkeling schaft last minute nog een zaklamp aan, niet onverstandig, want die gaan we hard nodig hebben. Gediplomeerde berggidsen, zonder wie je Stromboli niet op mag, delen veiligheidshelm uit en dan klauteren we het oude muilezelpad op.

In een groepje beklimmen we de Stromboli vulkaan

Doorweekte T-shirts

“Loop langzaam,” adviseert gids Roberta, ”want dit is geen wedstrijd.” Gelukkig maar, want we gaan steil omhoog over met balken verstevigde stenen- en zandtrappen en langs weelderige mediterrane begroeiing: veel bloeiende, gele brem en riet. Al snel is van de huizen beneden in San Vincenzo niet veel meer over dan witte stipjes. De inspanning en de zware rugzakken met tweeliterflessen water zorgen voor oververhitte lijven en doorweekte shirtjes. Nog een geluk dat we aan de schaduwkant van Stromboli lopen.

Bijna op de top van Stromboli

Avondspits op Stromboli

Na anderhalf uur zijn we tot 550 hoogte gevorderd en mogen we even uitpuffen van deze marathon door het mulle zwarte zand. In de diepte zien we een lint dat zich tegen de vulkaan opslingert, het is avondspits op Stromboli. Na een kwartiertje zigzaggen we verder naar boven, over eindeloze rotstrappen. Bijna een halfuur lang bestaat het uitzicht louter uit het paar bergschoenen voor me dat ook de weg naar de top zoekt. Het geluid dat daarbij hoort is poppok (van de stokken), pufpuf (ademhaling) en raadselachtig Italiaans, dat uit de walkietalkies van de gidsen komt. Aan de horizon duikt voor het eerst de zon op, die bezig is in de Thyrreense zee te zakken

Grote stoomwolken rijzen op uit vulkaan Stromboli

Roodgloeiend lava

Dan komt het sein dat de helmen op moeten, want we arriveren bij de eerste kraters. Alleen God weet wat er zo meteen nog uit de lucht komt vallen. Steeds als we boven denken te zijn, doemt er weer een nieuwe top op. Maar dan, na drie uur stijgen, bereiken we het hoogste punt van Stromboli, 924 meter boven de zeespiegel. Het is een magnifiek observatiepunt voor de erupties in de tweehonderd meter lager gelegen kraters. Bij de invallende duisternis is Stromboli’s magische schouwspel, dat al 40.000 jaar duurt, op zijn mooist. Gemiddeld barst hij ieder kwartier uit, de spanning stijgt dan ook met de seconde. De wolken roodgloeiend lava die plotseling metershoog de lucht in spuiten, worden massaal verwelkomd met oh’s en ah’s. Beneden in de baai volgen toeristen het vuurspuwende spektakel vanuit een armada aan plezierbootjes, maar hun flitslicht verdrinkt in het natuurgeweld.

Elk kwartier spuwt de vulkaan lava de lucht in

vulkaan Stromboli, Eolische eilanden, Italie

Stromboli vanuit een bootje

Poederzandduinen

De mondkapjes blijken geen overbodige luxe als ik met honderden andere klimmers naar beneden duik. Ik zweef in trance over de poederzandduinen: springen, hakken in het zand en je glijdt weer een paar meter naar beneden. Gaat best snel eigenlijk. In krap 25 minuten dalen we af tot 450 meter, waar ik in de verte lichtjes zien branden: van de hak van Italië en, drie kilometer verderop, van Sicilië, met de grote steden Messina en Catania. De maan heeft vanavond een vrije dag, maar de hemel is overweldigend. Ik zie met één oogopslag meer sterren dan ik ooit gezien heb. Weer terug in Ficogrande wachten de pizzeria’s op de helden. Het avontuur heeft hongerig gemaakt, maar nu eerst een verkwikkend en vooral verkoelend wit wijntje: dat heb ik meer dan verdiend.

’s Avonds ligt er een armada van kleine bootjes rond Stromboli

MEER EOLISCHE EILANDEN

National Geographic tipt de Eolische eilanden als must see voor 2018. Mocht je nog niet overtuigd zijn, bekijk dan ook even deze blogs over enkele andere eilanden van deze archipel net ten noorden van Sicilië.

Salina, het eiland dat het dromerige decor vormde voor onder meer de prachtige film Il Postino. Hier is ook volop ruimte voor rustzoekers.