Sainte Foy, voor een alternatieve wintersportvakantie

 

Temidden van de grote Franse skigebieden Les Arcs, Tignes en Val d’Isère ligt het gemoedelijke dorpje Sainte Foy Tarentaise. Enkele honderden meters hoger in de bergen, waar vroeger enkel boeren woonden, ligt nu het skigebied Sainte Foy Station.

 

Sneeuwschoenwandelen met Bruno

Bruno – lang krullend haar, lachrimpeltjes en een energieke uitstraling – staat beneden bij de stoeltjeslift te wachten. Hij is sneeuwschoenwandelgids. Rond Ste Foy zijn vier sneeuwschoenwandelroutes uitgezet, in duur variërend van 2,5 tot 4,5 uur. Die routes kun je zonder gids lopen. Mét gids kun je de rest van het gebied verkennen. Bruno heeft een off piste wandeling door de tiefschnee bedacht. Het begint pittig: vrij steil naar beneden over een smal paadje dwars door de bossen. Dankzij Bruno’s aanwijzingen kom ik probleemloos naar beneden waar het vrijwel horizontale deel van de route begint. Bruno vertelt volop over de omgeving, de flora (zomers staat het er vol bosbessen, er zijn twee soorten dennenbomen waarvan een ’s winters de naalden verliest) en fauna. Al snel herken ik sporen van dieren zoals de witte haas en enkele hertensoorten. Ze laten zich niet zien, maar er leven in deze streek zelfs wolven en lynxen.

We passeren een meer dan twee eeuwen oud chalet. Zonder al te veel voorzieningen moesten de bewoners het hier warm zien te krijgen, zelfs in wat wel de ijstijd van de Savoie genoemd wordt: begin 19de eeuw toen de temperatuur in januari geregeld tot 30 graden onder het vriespunt daalde. De paar koeien die in de stal op de begane grond stonden leverde slechts een beetje warmte op voor de woonkamer erboven. Dan duiken we de diepe sneeuw in. Een speciale techniek zorgt dat je heel eenvoudig redelijke steile afdalingen maakt. Alhoewel sommige medewandelaars na een iets te enthousiaste sliding tot aan de kruinen onder de sneeuw zitten. Gelach doorbreekt de stilte. Met verhitte gezichten arriveren we in het dorp.

 

Restaurant op de piste

Ik stap weer in de lift naar boven, nu voor een lunch in Les Brevettes, een van de pisterestaurants in dit skigebied. Als alles in Sainte Foy zijn ook de restaurants kleinschalig. Een terras met een paar stoelen voor een klein, oud chalet. “De naam Les Brevettes slaat op de bedden in het chalet”, legt eigenaar Frank uit. “Herders sliepen vaak in de afsluitbare bedcabines tegen het dak terwijl het vee beneden stond.” Aan de muur een foto van Odette, een inmiddels ruim 80-jarige dame die vroeger met haar geiten de bergen introk. “Ze komt nog wel eens boven,” lacht Frank, “maar alleen als er geen sneeuw ligt.” Vanuit de pannen op de houtgestookte over dwarrelen geuren de gezellige ruimte in. Er wordt ouderwets goed gekookt. “Bij Les Brevettes kom je niet om een vette piste-hap te eten. Wij koken nog eerlijk”, aldus Frank trots. “Geen plastic eten”. De kazen komen dan ook niet uit de supermarkt maar van boeren uit de buurt en de taarten zijn zelfgebakken.” En dat proef je.

 

Wellness met chocolade

Overal warme chocolade, op mijn rug, buik, armen en benen. Dan pakt Lucy me in in dekens en handdoeken. De chocoladepakking moet ongeveer een kwartier intrekken, legt ze uit, terwijl ze met de hoofdmassage begint. De eigenaar van Ferme de St. Foy, het appartementencomplex waar ik logeer, begrijpt wat een mens nodig heeft na een hele dag in de frisse buitenlucht: wellness. Nadat ik met pijn in het hart de chocolade heb afgespoeld, is mijn superzachte en gehydrateerde huid klaar voor een ontspannende massage. Eventuele spierpijn heeft geen enkele kans meer. Als ik even mijn ogen opendoe, zie ik de besneeuwde bergtoppen door de ramen van de behandelkamer.

Al na twee dagen Sainte Foy Tarentaise ontstaat er een ritme. Opstaan, verse broodjes halen, een ochtend soft-actief. Lunchen bij een van de pisterestaurants (een fles wijn wordt gekoeld in een champagnekoeler gevuld met sneeuw!) en aan het eind van de middag een ontspannende wellness-behandeling.

 

Wintersport Frankrijk: mee met de huskyslee

De husky’s beginnen luid te janken, de koppen in de lucht als de medewerkers van de husky-safari komen aanlopen. Dit wordt actie, weten ze. Ze trekken vol overgave aan de kettingen. Snel worden de honden verdeeld over de sleeën. Hun positie is zorgvuldig bepaald. Zodra ik mijn voet van de rem haal, schiet de slee met een rotgang vooruit. Wat een energie hebben die beesten. Ze rennen nu hun poten uit hun lijf. Als we even stoppen gaan ze direct in de sneeuw liggen rollen, de cool down voor de verhitte lijfjes. Een paar minuten later geven ze met veel gejank en getrek aan dat ze verder willen en glijden we opnieuw door het betoverende landschap.

 

Toprestaurant in mini-dorp

De gemeente Sainte Foy bestaat uit diverse kleine gehuchten verspreid over een groot gebied. Le Miroir is een mooie uitvalsbasis voor een rondje wandelen langs enkele ervan. In het dorpje staan nog een paar Maisons a colonnes, chalets met een of meer stenen kolommen. Ambachtslieden uit het Italiaanse Piemonte introduceerde de bouwstijl in de 17/18de eeuw. In Frankrijk lieten eigenaren van dergelijke huizen zien dat ze rijk waren. Het huis vlakbij de kerk werd in 1701 gebouwd en wordt gezien als een van de mooiste voorbeelden van deze stijl. Het volgende dorpje is La Masure. Al even schilderachtig als Le Miroir, met smalle kruip-door-sluip-door straatjes, een kerk, een fontein en een optrekje dat ooit een boulangerie was maar nu niet meer dan een opschrift op de gevel. Dan heeft Sainte Foy meer te bieden met enkele restaurants en bars en een paar winkeltjes.

Je moet even reserveren maar dan kun je na de wandeling aanschuiven bij de openhaard van restaurant Chez Merie in Le Miroir, een van de beste restaurants van de Savoie. Van heinde en verre komen Fransen én toeristen hier naartoe. Bij Chez Merie voel je je welkom. In de grote huiskamer staan her en der tafels, allemaal anders maar smaakvol gedekt. In de openhaard liggen enorme stukken vlees te roosteren, bizar genoeg zonder een typische barbecuegeur af te geven. Rond de haard staan uitnodigende banken waar de gasten royaal aperitiefjes geschonken krijgen, vergezeld van een heerlijk stukje lokale kaas. En dan moet ik kiezen uit het menu van die avond, met krijt geschreven op een schoolbord… Een lange, lekkere avond volgde.

MEER WINTERSPORT – LAPLAND: rendiertochten en ijsvissen

MEER WINTERSPORT – LAPLAND: slapen in een sneeuwhotel

Bewaren

Bewaren