Vrijwel iedere reiservaring is memorabel. Maar sommige net iets meer dan andere. De close encouter met een bruine beer op de grens Finland-Rusland was er zo een.
Bruine beer in Finland, tegen de grens met Rusland.
De plek om bruine beren te spotten in Fins Lapland is het Boreal Wildlife Centre in Viiksimo. Vandaar is het een minuut of tien rijden naar de lookouts die in een natuurgebied op de grens met Rusland staan. Er mag in dat stukje natuur niet op beren gejaagd worden dus de dieren voelen zich er relatief veilig. Mijn verblijf voor de middag is een eenvoudige, kleine houten lookout met een eenpersoonsbedje erin en een stoel. Overnachten kan dus ook, leuk als het zomers bijna 24 uur per dag licht is, maar het is nu volop herfst dus ik check voor slechts een paar uur in. Er zijn zes smalle raampjes met onder ieder raam een open vierkant met daarvoor een stuk stof. Daar kan de camera doorheen. Rechtop staan in de lookout lukt niet, maakt de bult op mijn hoofd dagen later nog pijnlijk duidelijk. Zittend op het bed, camera in de aanslag begint het wachten. De beren zouden hier vrijwel dagelijks te zien zijn. Het lot wordt een handje geholpen door zalm neer te leggen, aan enkele bomen hangen de koppen aan een spijker. Moeten ze nog een beetje moeite doen. En dat doen ze, blijkt uit de krassen van hun vlijmscherpe nagels in het boomschors. Afijn, wachten dus, van plusminus halfvier tot zeven uur als het donker is. Praten is verboden, de hut verlaten ook. Al na een halfuur komt er een beer in gezwinde pas op de zalm af. Hij kauwt, smakt, slikt en gaat op zoek naar een volgend stuk vis. Enkele minuten lang is ie druk, dan verdwijnt hij net zo snel als hij gekomen is.
Oeps, hij komt steeds iets dichterbij. Bruine beer in Finland.
Ik hoor de bruine beer smakken
Dat wachten viel dus wel mee, denk ik optimistisch. Om vervolgens twee uur lang geduld te oefenen. Niet mijn sterkste eigenschap. Inmiddels is het te donker om nog goed te fotograferen. En dan, twee beren! Ze lijken wat argwanend, weten vast dat er iets menselijks in de lookout zit. Hun gehoor en reuk zijn namelijk enorm goed. Maar de geur van vis trekt ze over de streep. Ze zijn net weg of er komt weer een beer aan, en nog twee, en nog een. Vier beren entertainen me vervolgens een minuut of twintig met het vullen van hun maag.
Je hoort ze op afstand al smakken
De grootste gaat op enkele meters afstand relaxt liggen, de voorpoten vooruit met de nagels tegen elkaar aan. Ik hoor haar/hem ongegeneerd smakken terwijl ie me recht in de ogen kijkt. Fascinerend. Dan draaien vier paar oortjes naar links, en naar rechts, weer naar links, de enorme mollige koppies draaien mee. Een kiest het hazenpad, twee volgen, de vierde snaait nog snel een stuk zalm mee en verdwijnt ook tussen de dennenbomen. Enkele minuten later zie ik een medewerker van het centrum het pad oplopen. De beren hebben blijkbaar zijn auto al gehoord toen ik nog zat te genieten van hun concert van eetgeluiden. Een fenomenale middag!
Wat zijn ze enorm groot, en razendsnel
