De Himba’s zijn een minderheid maar tegelijkertijd waarschijnlijk de bekendste bevolkingsgroep van Namibië. Ze leven vooral in het noorden van het land. Behalve de ‘familie’ van de blanke Jacco.
Getrouwde Himba-vrouw
“Mijn doel is de Himba-cultuur in leven te houden. Daarom heb ik zestien pleegkinderen die ik in de Himba-tradities opvoed”, aldus Jacco, een blanke Namibiër die al sinds zijn 13de bij de Himba’s leeft. Ooit werd hij gevraagd om tolk te zijn voor onderhandelingen over een stuk land tussen de regering en de Himba’s. Hij moest de Himba’s overreden hun land op te geven zodat er een dam gebouwd kon worden. In plaats daarvan werd hij verliefd op hun leefwijze en besloot zijn Westerse leven vaarwel te zeggen. De Himba’s leven voornamelijk in het noordwesten van Namibië in Kaokoveld. De stam van Jacco leeft honderden kilometers zuidelijker, nabij Kamanjab. Zijn ‘familie’ bestaat uit drie vrouwen, een aantal andere vrouwen en hun mannen, hun kinderen en zestien pleegkinderen. Iedere zes maanden trekken ze 20 kilometer verder en bouwen ze een nieuw dorp op.
Iedere zes maanden bouwen de Himba’s een nieuw dorp
Iedere zes maanden bouwen de Himba’s een nieuw dorp
Iedere zes maanden bouwen de Himba’s een nieuw dorp
Rokjes van gedrapeerde dierenvellen
“Volgend jaar gaat mijn jongste pleegdochter trouwen. Dat voelt vreemd”, vertelt Jacco. “Ze was mijn eerste pleegkind en nu gaat ze ook als eerste weg.” Het meisje zal haar familie niet vaak meer zien: haar aanstaande woont 700 kilometer noordelijker, tegen de grens met Angola. In een cultuur waar auto’s nog geen intrede gedaan hebben een bijna onoverbrugbare afstand.
Ik mag de hele dag rondkijken in het dorp. Vrouwen lopen met jerrycans met 25 liter water op hun hoofd. Sierlijk wiegend met de heupen gehuld in een dierenhuid. Ze maken die rokjes zelf door een nat dierenvel over stokken te draperen. Eenmaal droog is het een sierlijk rokje. Ik kniel even neer bij een oudere vrouw die het eten bereidt. Het lijkt een soort pap. Als het goedje staat af te koelen, grijpt een geit haar kans: dat is makkelijk eten scoren.
Zwaar werk, water halen en het vee hoeden tegelijkertijd
Vrouw maakt pap voor haar familie
Vuurtje stoken
De Himba variant op hond in de pot…
Rooioker, het summum van schoonheid
Eerder op de ochtend hebben de vrouwen zich van top tot teen ingesmeerd met otjize, een mengsel van botervet en rooioker, de speciale roodbruine aarde die maar op twee plekken te vinden is en daardoor duur. Het ritueel kost vier tot zeven uur. De rode gloed is het summum van schoonheid voor de Himba’s. Ze versieren zich verder met sieraden van leer, koper en schelpen. Die laatste zijn bijzonder want zeldzaam. Als de vrouwen eenmaal getrouwd zijn, dragen ze een soort kroontje gemaakt van dierenhuid op hun hoofd.
Bijna etenstijd
Gerouwde Himba-vrouw met kroontje
Ook het haar is bedekt met rooioker
Traditie: de tanden eruit slaan
Jacco probeert de oude cultuur en rituelen in stand te houden, inclusief in opmerkelijke gewoonten als het uitslaan van de twee onderste voortanden als kinderen tien worden. Het is me ook na een dag bij de Himba’s niet duidelijk wat daar het doel van is. Het traditionele Himba-leven blijven leiden valt niet mee. Er wordt aan alle kanten getrokken aan de gemeenschap. Veel mensen vinden dat de kinderen naar school moeten, talen moeten leren spreken et cetera. En dan zijn er de westerse verleidingen als alcohol. Jacco verwacht dat de cultuur in 15 tot 20 jaar kapotgemaakt zal zijn. Des te bijzonderder is deze ontmoeting voor mij.
Wie kijkt naar wie?
Himba jongetje met kenmerkend staartje
Etenstijd voor de kinderen
