De mooiste baaien van Nova Scotia

 

 

Kreeft op je brood naar school, dat was een nogal gênant. Kreeft was het eten van de armen, zo’n 30 jaar geleden. Zo kom je nog eens wat te weten tijdens een rondreis Nova Scotia.

 

Peggy’s Cove is de meest gefotografeerde baai van Nova Scotia. Maar waarom? De baai is mooi, dat zeker en dat geldt ook voor de vuurtoren die weer en wind trotseert op het puntje van een rots. Maar wie de vuurtorenroute volgt die langs een groot deel van de zuidkust van Nova Scotia meandert, komt langs veel meer schitterende baaien, charmante dorpen en intieme vissershaventjes. Maar afijn, Peggy’s Cove dus. Zes families stichtten het plaatsje in 1811. In de hoogtijdagen leefden er ongeveer 300 dorpelingen, inmiddels is dat aantal flink teruggelopen. In het seizoen en bij mooi weer is het voortreffelijk kreeft en verse oesters eten bij Murray’s Lobster Pound in het kleine haventje. Picknickbanken staan op een steiger, ontdaan van alle franje. De kwaliteit van het eten, daar gaat het om, net vers aan wal gebracht door de vissers.
De vuurtoren blijkt een verassing te herbergen: een postkantoor waar je ansichtkaarten kunt versturen voorzien van een speciaal stempel.

 

“Een eiland voor iedere dag van het jaar, kirt de brochure”

Een dankbaar onderwerp voor zo’n ansichtkaart is Mahone Bay aan de gelijknamige baai die 365 eilanden omvat. Voor iedere dag van het jaar één, kirt de plaatselijke VVV. De drie kerktorens van het stadje weerspiegelen in het meer, langs de hoofdstraat staan aan beide zijden 19de-eeuwse houten huizen in allerlei kleuren geschilderd. Veranda’s nodigen uit binnen te komen in de boetiekjes en galeries die er veelal gevestigd zijn. Want creatief zijn ze, de inwoners van dit kustplaatsje. Ongetwijfeld is veel van die kunst bedoeld als souvenir maar het plaatsje zelf doet wonderlijk genoeg helemaal niet toeristisch aan. Het kerkhof verraadt de afkomst van de eerste vaste bewoners van Mahone Bay: voornamelijk Duitsers. In het Settlers Museum is veel van de historie terug te vinden. Schuin daar tegenover een van de gezelligste restaurants van het stadje, Mug & Anchor Pub met een perfect terras met uitzicht op de baai. Bij veel gerechten heb je de keuze tussen groot en klein; kies met gerust hart de laatste optie want de porties zijn enorm.

 

Lunenburg, vol koloniale huizen

Zonder de kust uit het oog te verliezen leidt de vuurtorenroute naar de stad Lunenburg die Unesco zelfs zo mooi vindt dat de organisatie het op de lijst van Werelderfgoederen plaatste. De Anglicaanse St. Johns Kerk heeft daar vast aan bijgedragen. De wit met zwarte houten kerk lijkt oud, maar werd na een brand in 2001 geheel opnieuw gebouwd. Net voor het vuur alles vernietigde, wisten negen mannen het altaar naar buiten te dragen. Diezelfde negen mannen droegen het altaar na vier jaar restauratie naar binnen. Geen van de aanwezigen hield de ogen droog.

Slenterend en soms klimmend door de stad die tegen een heuvel gebouwd is, valt de variatie in architectuur op. Je wandelt hier in een soort openluchtmuseum van 18de en 19de eeuws koloniale huizen. Opmerkelijk zijn de overhangende balkonnetjes. Ze steunen niet op pilaren, maar lijken tegen de gevel gelijmd. De bouwers pasten hun kennis uit de scheepsbouw toe. Verschillende huizen hebben een achteringang die identiek is aan de vooringang. Bedoeld om de duivel te misleiden die dan niet weet door welke deur de woning te betreden. Een van de hoogtepunten van een rondje door de stad is de oude school naast de begraafplaats. In statig wit en rood domineert het enorme gebouw de verder zo bescheiden skyline van Lunenburg.

 

De Blue Rocks zijn vandaag grijs

Het is onmogelijk de hele vuurtorenroute in een dag te doen als je de tijd neemt om de dorpen onderweg te bezoeken. En zeker niet als je je zo nu en dan van de route afwijkt. Er blijkt een smalle weg te zijn die vlak langs de kust loopt, richting de Blue Rocks. Op een regenachtige dag zijn de rotsen gewoon grijs, van licht tot donker, desondanks zie je de charme van deze bijzondere plek. Er zijn een paar kleine huisjes die de kreeftvissers beschutting bieden. Op weg er naartoe passeer je een wit huis, van onder tot boven behangen met boeien. Iets verderop staat een verlaten schuurtje met daarin houten souvenirs. De eigenaar heeft nog vertrouwen in de medemens: er staat een honesty box waarin je geld kunt doen als je een van zijn werkjes wilt kopen. Zelf is ‘ie in geen velden of wegen te bekennen.

 

“Je verdient zo 200.000 dollar”

Kreeft, dat is waar de Canadezen van Nova Scotia rijk mee kunnen worden. Vergunningen worden niet meer uitgegeven dus die moet je overnemen van iemand die ermee stopt. De prijs daarvan kan oplopen tot 100.000 en zelfs 200.000 Canadese dollars in gebieden waar in voorgaande jaren veel mooie kreeft gevangen werd. Je hebt dan het recht om in een bepaald seizoen 300 kreeftenkorven uit te zetten in ‘jouw’ gebied. Met zo’n vergunning op zak, kun je in enkele maanden 200.000 dollar verdienen. Nova Scotia is dan ook de nummer één op het gebied van kreeftexport. En dan blijft er genoeg over voor de lokale markt. Vandaar dat veel jongeren met een goede opleiding uiteindelijk toch hun vader opvolgen en visser worden. Hoe anders was dat vroeger. “Sandwich met kreeft, dat was 30, 40 jaar geleden het eten van de armen”, grinnikt Randy, een getaande vijftiger, geboren en getogen op Nova Scotia. “Als je dat mee kreeg naar school, dan probeerde je het te eten zonder dat je vrienden het zagen.” In een land waar de McDonalds een McLobster op de kaart heeft staan, verbaas je je niet over zo’n verhaal.

 

De 100 jaar oude kreeft Harry

Een groot deel van die export-kreeft gaat via Hall’s Harbour, een schattig vissersdorp aan de Bay of Fundy. De zilte zeelucht gemengd met de geur van schaaldieren, een haventje met enkele vissersschepen, wat huizen, galeries en B&B’s en het restaurant Lobster Pound, veel meer is het niet.
Bij het restaurant maak ik kennis met Harry, een kreeft van 5,8 kilo en naar schatting 95 tot 105 jaar oud. Kreeften van dit formaat zijn vooral populair bij groepen Britten die het dier gezamenlijk leeg eten. Als Harry niet de pech had gehad in een van de kreeftenkorven verstrikt te raken, dan had hij zo nóg 100 jaar kunnen leven.

In het souvenirwinkeltje liggen zijn kleinere soortgenoten in bakken te wachten op hun trieste lot. Liefhebbers van kreeft kunnen hier een dier uitzoeken, het naar de kok brengen en even later in het restaurant leeg peuteren. Naast elk bord ligt een plastic schort en onder het bord een placemat met uitleg hoe het dier te ontleden want kreeft eten gaat niet zonder slag op stoot. Gelukkig geeft Nova Scotia haar geheimen makkelijker prijs. Zo gek is die keuze van die honderdduizenden immigranten nog helemaal niet. Lees hier hun verhaal over hoe ze aankwamen in Halifax