Adembenemend Peru: Machu Picchu en het Titicacameer

Safe the best for lest, is een bekende uitspraak. En dat heb ik dan ook gedaan. Na het machtige Machu Picchu trek ik verder naar letterlijk een hoogtepunt: het Titicacameer. Deel 2 van mijn rondreis langs de hoogtepunten en mooiste bezienswaardigheden van Peru.

 

Met de trein naar Machu Picchu

Vanaf het kleine station in Ollantaytambo vertrekken de treinen richting Machu Picchu. De reis duurt anderhalf uur en gaat langs een rivier waarbij het landschap steeds groener en groener wordt. Zo nu en dan is er een glimp van wandelaars die over een smal bergpad lopen, de Incatrail. Zij zullen in vier dagen naar de ‘verloren stad’ lopen. Op het station van Aguas Calientes, de uitvalsbasis voor een bezoek aan Machu Picchu, is het druk. Maar gelukkig, de porters van het Inkaterra hotel staan al klaar. Een korte wandeling brengt ons in een wereld vol prachtige casitas in een tuin vol orchideeën en andere tropische groen.

 

Luxe Inkaterra hotel

Alle kamers zijn sfeervol ingericht maar ultiem zijn de suites zoals casita 83 met een eigen hottub in de tuin grenzend aan de badkamer. Er is een openluchtdouche en voor wie dat iets te fris vind, de ‘muren’ van de gewone douche zijn van glas zodat je ook daar het idee hebt in de tuin te staan. Natuurlijk zijn er ecoverantwoorde badspulletjes in recyclebare glazen flesjes. Voor frisse avonden is er een openhaard. Na een dag wandelen in Machu Picchu vlei je neer in een kingsize bed met een gulle hoeveelheid kussens onder een dekbed gehuld in knisperend katoen.

 

Mysterieuze Machu Picchu

Wat het weer gaat doen vandaag? Gids Braulio kijkt me verwonderd aan: “Ik weet het niet, in mijn cultuur geloven we in het lot.” Duimen dan maar. Een slang van bussen slingert via scherpe haarspeldbochten door de laaghangende bewolking omhoog richting Machu Picchu. Eenmaal daar zijn tussen de flarden bewolking door kleine stukjes van de wereldberoemde opgravingen te zien. De mysterieuze, 15^de eeuwse Incastad geeft zich niet makkelijk gewonnen.

 

Uitzicht vanaf Sun Gate

Ik besluit eerst omhoog naar de Sun Gate te lopen. Dit is de plek waar de wandelaars over de Incatrail na vier dagen de Verloren Stad in volle glorie kunnen bewonderen. Over datzelfde pad liepen honderden jaren geleden Inca’s. Hun koningen maakten gebruik van boodschappers die hardlopend een traject van ongeveer 30 kilometer aflegden om hun boodschap door te geven aan de volgende boodschapper. Zo kon snel een lange afstand overbrugd worden en at de koning in het binnenland verse vis uit zee, beweert Braulio.

 

De verloren stad herontdekt

Tijdens de Spaanse overheersing verlieten de Inca’s Machu Picchu en nam de jungle bezit van de stad. Tot de komst van de Amerikaan Hiram Bingham in 1911. De expeditieleider was getrouwd met de dochter van juweliersfamilie Tiffany, een van de sponsors van zijn zoektocht. Hij ontdekte de ruïnes maar vergat te melden dat hij tips had gekregen van boeren uit de buurt die de stad al jaren eerder gevonden hadden. Een plakkaat bij de ingang geeft deze mensen nu de eer die ze toekomt.

 

Hoogteziekte aan het Titicacameer

Een korte vlucht en transfer brengt me naar alweer een hoogtepunt: het Titicacameer. Niet alleen de hoogte beneemt me de adem, het uitzicht doet dat ook vanuit mijn bed in Hotel Titilaka. De glazen wand biedt een eindeloos uitzicht over het spiegelgladde Titicacameer. Het meer ligt op 3812 meter hoogte en voor het eerst tijdens mijn reis door Peru merk ik dat ik last heb van soroche, hoogteziekte. Ik probeer me zoveel mogelijk te houden aan de tips die ik eerder kreeg van een gids: veel drinken, geen alcohol, eet kleine porties lichtverteerbaar voedsel en beweeg traag. Als je je hart voelt pompen, dan span je je teveel in. Wat ook schijnt te helpen is veel kopjes mate de coca drinken, thee van cocabladeren, legaal en niet verslavend.

 

Handel in smokkelwaar

Het hotel ligt aan het eind van de wereld. Tijdens de transfer van het vliegveld van Juliaca naar het hotel kwam ik meer te weten over de middelen van bestaan in dit afgelegen gebied in de Andes. “Tachtig procent van onze inkomsten bestaat uit smokkelen van bijvoorbeeld auto’s en kleding uit Bolivia”, was het verrassend openhartige antwoord van het meisje dat de transfer begeleidde. “Natuurlijk worden de goederen niet over de hoofdwegen vervoerd maar via secundaire weggetjes. ’s Morgens in alle vroegte, zo rond vier uur, half vijf zijn de spullen op de markt het goedkoopst. Je betaalt dan de helft van de prijs in winkels en krijgt nog garantie ook!”

 

Drijvende rieteilanden van de Uros

Ik slik de nodige pijnstillers tegen de niet aflatende hoofdpijn en boek enkele excursies die inbegrepen zijn de de kamerprijs. Ik wil onder meer naar de beroemde Uros rieteilanden. De eilanden zijn gemaakt van totora riet en de Uros gebruiken het werkelijk overal voor. Ze eten de wortels (de banaan van het meer), maken thee van de bloemen, bouwen er boten en huizen van en ze creëren er zelfs wooneilanden van. Het is even wennen als je op het eiland stapt: de ondergrond veert mee, alsof je op een dikke laag elastiek loopt. De families ontvangen bezoekers gastvrij en geven uitleg over het bouwen en onderhouden van hun eiland dat iedere drie maanden een nieuwe rieten bovenlaag krijgt. De huiskat komt nieuwsgierig kijken, haar taak is het eiland vrij van ratten te houden.

 

Titicaca-meer: brei-les voor mannen

Minder bekend is het eiland Taquile. De 2300 Taquileños die op Taquile eiland wonen, zijn wars van moderne fratsen en leven hun leven zoals hun voorouders ook deden onder het motto: ama sua, ama llulla, ama qhilla (steel niet, lieg niet en wees niet lui). Bij het huis van Roberto komen vrouwen vanuit de omgeving bijeen om te weven. Roberto zelf breit aan een stuk door, zelfs tijdens het lopen. De vrouwen mogen dan beroemd zijn vanwege hun weefkunsten, de mannen van Taquile kunnen breien als de beste.

Jongens krijgen vanaf hun achtste brei-les van hun vader. De grootste test is de muts die ze moeten maken als ze met een meisje willen trouwen. Het hoofddeksel moet zo stevig gebreid zijn, dat water er in eerste instantie niet doorheen sijpelt. De muts van de man geeft allerlei geheimen prijs: waar hij vandaan komt, of hij getrouwd is en wat zijn gemoedstoestand is. Hangt de pompoen aan de rechterzijde dan is hij gelukkig, links is ongelukkig en naar achteren is neutraal.

 

Quinoasoep voor schoonmama

Ook een meisje moet een trouwtest doen. Ze maakt quinoasoep voor haar schoonmoeder, en alleen als die die goedkeurt kan de bruiloft doorgaan. En ze weeft een riem met daarop alle geloften die de jongen haar gedaan heeft, bijvoorbeeld over een eigen huis en het aantal dieren. Die riem maakt ze van haar eigen haar dat al sinds haar tiende eens per jaar geknipt en bewaard wordt zodat ze voor haar aanstaande de meeste persoonlijke riem ooit kan weven. Als alle test doorstaan zijn, gaan ze samenwonen om te trouwen als er eenmaal een kind is. De dag voor de trouwdag krijgt de man het haar van zijn vrouw dat zij die dag geknipt heeft. Daarvan wordt een soort pruik gemaakt die hij draagt bij speciale gelegenheden.

 

Varen op de majestueuze Amazone

Van de knisperende kou van het Titicacameer ga ik naar de broeierige hitte van de Amazone, de majestueuze rivier die door acht landen meandert. Een heel klein stukje ervan zal ik de komende dagen leren kennen tijdens een cruise-expeditie met het luxe schip de Aria. Eén wand van mijn hut is vrijwel geheel van glas. Het lijkt alsof ik in de Amazone zelf slaap onder een heldere sterrenhemel. Ik was gewaarschuwd voor de Vrouwentranen-regen in de Amazone, een regenbui waar geen einde aan komt. Maar ’s morgens zie ik zon en een blauwe lucht. Een Indianenfamilie roeit voorbij, zittend in een uitgeholde boomstam. Snel een kop koffie in de bar en nog vóór het ontbijt zit ik in het expeditiebootje voor de eerste van vele excursies.

 

Cruise: roze dolfijnen in de Amazone

Binnen enkele minuten zien we al de bijzondere roze dolfijnen. Tijdens de volgende dagen maken we kennis met de mensen die in dorpen langs het water wonen. Ook zien we vele soorten vogels, enkele aapjes, luiaards en kaaimannen, die in de Amazone zeven meter lang kunnen worden. Enkele medereizigers gaan bewapend met hengel op piranhajacht. En hebben succes! Griezelig om zo’n bekje vol scherpe tanden te zien.

Tussen de expedities door is er het comfortabele schip waar steeds verrukkelijke maaltijden klaar staan als we terugkomen. Topchef Pedro Miquel Schiaffino (eigenaar van Malabar restaurant in Lima) tekende voor de menu’s. Nu ik weer op zeeniveau ben, is de hoofdpijn verdwenen. En dus bestel ik aan het eind van de dag met een gerust hart een Pisco Sour bij de barman, terwijl de zon ondergaat en de Amazone verdwijnt in de pikdonkere nacht.

 

Mijn rondreis door Peru begon in Lima en vandaar verder het land in richting Cusco, de navel van Peru.