Mijn rondreis door het zuiden van India gaat verder via natuurreservaat Periyar en Kerala waar ik op een houseboat even bijkom van de drukte die in India nooit ver weg is. Het tweede deel van mijn vakantie in Zuid-India. Voor vertrek moet je trouwens een visum hebben die je tegenwoordig gelukkig online kunt bestellen bij speciale bureaus. Dus vergeet niet alvast hier je e-visum aan te vragen.
Sinds de start van mijn rondreis in Mahabalipuram (Tamil Nadu) heb ik al vele kilometers over de weg afgelegd. De eerste dagen was ik vooral druk met licht neurotisch op de weg letten, terwijl je dat toch eigenlijk aan de chauffeur moet kunnen overlaten. Inmiddels weet ik dat hij veilig rijdt. Alhoewel dat niet alles zegt, er zijn vele andere weggebruikers die minder oplettend zijn. En dat zorgt geregeld voor problemen, realiseer ik me als we weer een ongeluk passeren of weer een auto op z’n kop in de berm zien liggen. Loslaten… Want ik ben hier om te genieten want onderweg is er ook zoveel moois te zien.
Natuurreservaat Periyar
Voor wie ooit het drogere Rajasthan bezocht zal de natuur van het zuiden van India verrassen. Frisgroene rijstvelden zover je kunt kijken, kokospalmplantages, boerengehuchten en de bergen met theeplantages en natuurparken zoals bij Periyar waar in de jungle tijgers, olifanten, beren en kleinere dieren in het wild ronddwalen. En er worden volop kruiden gekweekt, zoals ik ontdek tijdens een bezoek aan een kruidentuin. Alleen het duurste kruid, saffraan, groeit hier niet maar wel vanille, kardemom, peper, koriander, gember en noem maar op. En het wordt allemaal verkocht in de tientallen shopjes en kruidensupermarkten in het knusse bergdorp Kumily. Een groot voordeel, de geur van uitlaatgassen van toeristenbussen wordt hier overstemd door kaneel, kardemom en andere kruiden. Kennismaken met de jungle kan tijdens korte of meerdaagse trekkings.
Een houseboat, ultieme ontspanning
Na een kleine twee weken in India raak ik er al bijna aan gewend dat er altijd overal mensen, dieren, auto’s, fietsers en ook geluiden zijn. Bijna, want stiekem snak ik ook naar even rust. Even weg van de drukte. Daarom scheep ik in op een houseboat voor een tocht door de backwaters van Kerala, een netwerk van 900 kilometer waterwegen. Als we in Allepey op de boot stappen komen de geuren van de lunch ons al tegemoet. We hebben het hele schip plus drie man personeel voor onszelf. Zittend op het voordek in luxe fauteuils glijdt het dagelijkse leven langs de rivier voorbij. Vrouwen wassen kleding, de vaat, hun kinderen en zichzelf in het koffiebruine water. De mensen poetsen er zelfs hun tanden mee.
De eendenhoeders van Kerala
Puntige boten tot bijna zinkens toe volgeladen met zakken rijst varen voorbij. Een dan opeens een grote, bewegende bruine vlek op het water. Het blijken duizenden eenden te zijn, voortgedreven door mannen staand in een smal houten bootje. Dit zijn de cowboys, of eigenlijk duckboys, van de backwaters. Snaterend verdwijnen de dieren uit beeld. Tegen zonsondergang meert de kapitein aan bij een dijkje net buiten een dorp. Kinderen lopen voorbij in hun schooluniform, bedelend om pennen, vrouwen glimlachen gedag, een enkele voorbijganger is benieuwd waar we vandaan komen. De zon verdwijnt langzaam achter de palmbomen en maakt plaats voor een inktzwarte hemel met een helder maan en miljoenen sterren. Dan roept de kok, het diner is klaar. ’s Nachts schrik je bijna van de stilte, na twee weken India is dat een ongekende luxe.
Kochi: Kathakali theaterkunst
Ik verlaat de heerlijke houseboat in Kochin (ook wel Kochi of Cochin). De een na laatste bestemming van mijn rondreis India. Kochi ligt aan de westkust. Ook hier zijn natuurlijk tempels, markten en de andere standaard bezienswaardigheden. Maar ik ben hier met een missie: het bijwonen van een traditionele theatervoorstelling. Al voor vijf uur ‘s middags staan toeristen bij het Kerala Kathakali Centre in Kochi. Op tijd om te zien hoe de spelers zich opmaken voor de show later die avond. Met trefzekere hand brengt de slechterik Kichaka de make-up aan met een dun stokje en natuurlijke verf. De zwarte lijnen worden ingevuld met groen en rood. Twee andere acteurs hebben het makkelijker, hun volledig gele gezicht wordt slechts versierd met enkele zwarte strepen. Ruim een uur later begint de voorstelling met een demonstratie en uitleg van alle subtiele gezichts- en handbewegingen. Dan wordt duidelijk waarom een opleiding tot acteur zes jaar moet kosten. De show zelf is iedere avond anders maar altijd gebaseerd op Hindu-verhalen.
De koele theedorpen
Nog eenmaal ga ik het binnenland in, richting Mysore. We passeren onder meer het bergdorp Ooty. De temperatuur is altijd iets waaraan ik moet wennen in India. Maar trek de bergen in en de temperatuur wordt zowaar aangenaam. Ooty bijvoorbeeld ligt hoog in de bergen en wordt omgeven door theeplantages. Dit was de plek die de Britse kolonisten uitzochten toen zij over India heersten. De schoolkinderen lopen hier met vestjes aan. Tussen de rijstvelden liggen her en der lintdorpjes met kleine huizen in pastelkleuren. Ik moet even de auto uit om de frisse, knisperende lucht in te ademen. Ook dit is India.
Opeens is er een parade
Mysore is weer zo’n stad waar alles en iedereen door elkaar zit, loopt, staat. In welke stad je ook bent, een bezoek aan de markt is altijd een aanrader. De kleuren en geuren van groenten, fruit, bloemen en verfstoffen laten de zintuigen op volle kracht werken. De mensen zijn vriendelijk en altijd bereid tot uitleg.
Terwijl ik slenterend de stad verken, hoor ik muziek. Een optocht! Een versierde olifant gaat voorop. Helaas. Maar daarachter lopen bands, mannen met grote maskers op en talloze fleurig geklede mensen. Leuk zo’n onverwacht cadeautje.
Dé bezienswaardigheid van Mysore
Last but not least is er nog één niet te missen hotspot in Mysore. Voor wie een dosis kitsch wel kan waarderen is het paleis van de Maharadja in Mysore een must see bezienswaardigheid. Je wordt bijna verblind door een overdaad aan pracht en praal in de zalen van het imposante bouwwerk. Op zondagavond is het echt feest. Dan wordt het paleis ’s avonds tussen 7 en 8 uur verlicht door bijna 100.000 lampjes.
MEER INDIA
Lees ook deel een van mijn rondreis door het zuiden van India waarin ik tempels bezocht, relaxte aan het strand, en de boterbal van Krishna trotseerde.
Of reis mee naar Rajasthan en feest mee tijdens de Camel Fair in Pushkar.
Jouw vakantie India
Vluchten naar India
Als je naar het zuiden van India op vakantie gaat, kun je het beste op Chennai of Bangalore vliegen. Let wel goed op de vluchttijden want de aansluitingen zijn niet altijd even goed.
Vervoer in India
Het verkeer in India is een verghaal apart. Zelf rijden vind ik geen aanrader. Een optie is een groepsreis boeken. Maar ik reis liever individueel. Een auto met Engels sprekende chauffeur is betaalbaar en het heeft als voordeel dat je nooit de weg hoeft te zoeken en tijden soms lange ritten lekker van het uitzicht kan genieten.
Visa
Je hebt voor je vakantie in India een visum nodig. Ik herinner me van mijn eerste reis naar India nog hoeveel werk dat was omdat je persoonlijk naar de ambassade in Den Haag moest. Tegenwoordig kun je gelukkig online je visum India aanvragen, een e-visum. Dat scheelt enorm veel tijd. Je ontvangt je visum dan binnen 4 werkdagen. Zo’n visum is 60 dagen geldig en als toerist mag je in die periode twee keer India binnenkomen (double entry). In sommige gevallen kun je geen e-visum aanvragen. Lees daarom alle voorwaarden voor een online visum nog even na.
Eten en drinken
De Indiase keuken is heerlijk kruidig en gevarieerd. Groenten nemen een belangrijke plaats in. Veel toeristen krijgen maag- en darmklachten dus kies je restaurantjes met zorg. En drink enkel water uit flessen. Helaas zijn deze maatregelen geen garantie voor een probleemloze vakantie, dus neem uit Nederland een anti-diarreemiddel mee. Bij de apotheek in de grotere steden kun je eventueel een antibioticakuurtje halen bij aanhoudende klachten.
De leukste boeken om in de stemming te komen
* De poort naar India van Paul Theroux over Westerlingen die in India op zoek gaan naar zichzelf en daarin niet altijd slagen.
* De Witte Tijger van Aravind Adiga, een aanklacht tegen het kaste-systeem. Een arme jongen weet een weg omhoog te banen maar die weg is lang en hard.