Sprookjes bestaan misschien niet maar sprookjeslandschappen zeker wel. Ook als je een goedkope vakantie Turkije zoekt. Voor een appel en een ei maak je kennis met de mooiste regio van het land: Cappadocië. En er is ook tijd voor cultuursnuiven en shoppen in Antalya tijdens dit weekje naar de zon. Een ding: vergeet niet je visum Turkije aan te vragen.
Je kent ze misschien wel, die goedkope aanbiedingen: voor 150 euro (of minder) een week vakantie in Turkije, inclusief, vlucht, hotel, ontbijt, diner, busvervoer en gids. Is goedkoop ook goed, of is dit te mooi om waar te zijn, vroeg ik me af. En ik boekte een rondreis van Antalya naar Cappadocië.
Goedkope vakantie Turkije
“99 Procent gaat dit een fantastische reis vinden. Die andere 1%, daar praat ik niet over. Die heeft een probleem met het leven”, grijnst gids Vulkan tijdens het kennismakingspraatje. Knap als het hem lukt, denk ik. Want laten we wel zijn, een rondreis van een week naar Turkije voor rond dat geld… Hoeveel kwaliteit kun je dan leveren? Eerlijk is eerlijk, bij het boeken werd duidelijk aangegeven dat het excursiepakket niet inbegrepen is. Dat kost ook nog 170 euro. Daarvoor krijg je entree van de bezienswaardigheden, vervoer, lunches en lokale gidsen ter plaatse. Een all inclusive vakantie dus. De hele groep boekt dat pakket bij. De reacties op de kamers van het hotel in Antalya zijn redelijk positief: niet te klein en schoon. Natuurlijk geen 5-sterren luxe maar dat had niemand verwacht. 1-0 voor Vulkan.
Balancerende basalthoedjes
Het was even afzien maar dan heb je ook wat. Na een hele dag in de bus, via een onder meer een prachtige route door het Taurusgebergte waar tot april sneeuw ligt en Turkse kinderen op luchtbedden en zwembandjes sneeuwhellingen afglijden, is er tegen de avond de beloning: het surrealistische landschap van Cappadocië. Het hotel ligt even buiten het plaatsje Ürgüp midden tussen de bizarre rotsformaties die zo kenmerkend zijn voor deze Turkse streek.
Tufstenen maanlandschap
Drie zeer actieve vulkanen legden miljoenen jaren geleden de basis voor het tufstenen maanlandschap van Cappadocië, ofwel het ‘land van de mooie paarden’ zoals de Perzen het gebied doopten. Bij iedere uitbarsting bliezen de vulkanen eerst enorme kolommen as uit tot in de verre omtrek. Daarna volgde het zwaardere lava met basalt, dat meestal minder grote afstanden overbrugde. Erosie door wind en water deden de rest. Zo ontstonden onder meer de feeërieke ‘schoorstenen’ met balancerende basalthoedjes en grotten uitgesleten als gatenkaas. Waar geen lava lag, erodeerde het tufsteen tot diepe valleien met sprookjesachtig gevormde sculpturen.
Ondergrondse steden
Oorlogen zijn van alle tijden en de inwoners van Cappadocië wisten rond de 6de eeuw na Christus al hoe ze de vijand konden ontwijken: door een ondergrondse stad te graven in het zachte gesteente. Kaymakli is een van de grootste en bood onderdak aan ongeveer 3500 mensen. De stad bestaat uit acht verdiepingen met alles wat mensen nodig hadden. Er zijn luchtkokers (tot 80 meter diep), watervoorzieningen, opslagplaatsen voor voedsel. Maar ook inmiddels zwart geblakerde keukens, kerken, wijnpersen, woon- en slaapkamers en zelfs stallen. Hier en daar is een zware platte, ronde steen die voor de ingang gerold kon worden als een vijand in aantocht was.
Verse granaatappelsap
De boerenfamilies die in tijden van vrede bovengronds het land bewerkten, konden als er gevaar dreigde tot zes maanden lang onder de grond leven. De stad was goed verstopt, pas in de jaren ‘60 vorige eeuw werd Kaymakli ontdekt. Vier verdiepingen zijn nu toegankelijk. Via een doolhof van gangen (soms heel nauw en steil) en trappen schuifelen we van kamer naar kamer.
Dorst gekregen van de ondergrondse wandeling? Waar je ook komt, er staat altijd wel ergens een kraampje langs de kant van de weg met verse sinaasappelsap of granaatappelsap. Vooral die laatste is verslavend, lichtzuur en heel gezond, schijnt. Al snel staat vrijwel de hele groep met een bekertje in de hand.
Göreme: natuurlijk openluchtmuseum
Cappadocië is al een tijdje geen onontdekt juweel meer en dus is het druk in het belangrijkste openluchtmuseum van de regio: Göreme. Göreme was een soort klooster en dus zijn er verschillende met fresco’s versierde Byzantijnse rotskerken, -kloosters en –kapelletjes uit de 10de, 11de en 12de eeuw. De fresco’s hebben nog altijd heldere kleuren en zijn prachtig ondanks beschadigingen die mensen door de jaren heen aangebracht hebben.
De rust in Zelve
Een tweede openluchtmuseum, Zelve, is veel rustiger. Zelve bestaat uit drie aaneengesloten valleien vol rotswoningen. Christenen en Moslims leefden in harmonie tot 1924. Toen vond er een uitwisseling van minderheden tussen Turkije en Griekenland plaats en de Christenen moesten vertrekken. In de jaren ’50 volgden de Moslims omdat er instortingsgevaar dreigde. Een spookstad rest, maar wel een erg mooie met huizen, kerken en een moskee. Goed voor een heerlijke wandeling.
Pasabag en de ‘paddenstoelen’
Tussen Göreme en Zelve ligt Pasabag (ofwel de wijngaard van de generaal) met bijzondere feeënschoorstenen: pilaren van tufsteen met een hoedje van basalt. In deze vallei van de monniken hebben sommige ‘paddenstoelen’ twee of drie hoedjes, uniek, zelfs voor Cappadocië.
En dan is er Ortahisar, een pareltje waar veel toeristen aan voorbij gaan. Hier deel je de smalle straten met paard en wagen en oude mannen met ezels. Twee jonge ondernemers begonnen er een museum over het dagelijks leven in Cappadocië. Schuin aan de andere kant imponeert het honingkleurige ‘rotskasteel’, een 90 meter hoog rotsblok met daarin kamers die op het moment gerestaureerd worden.
Divers reisgezelschap
We zijn halverwege de week en nog steeds klinkt geen gemor. De groepssamenstelling is heel divers, tot verbazing van gids Vulkan. Meestal ziet hij vooral vijftig-, zestig- en zeventig-plussers, nu tijdens de schoolvakantie in België en Zuid-Nederland zijn er ook tieners en studenten. De oudste van de groep is bijna tachtig maar misschien wel de meest actieve van allemaal. Op zijn 75ste fietste hij nog 2400 kilometer door Zweden.
Tijdens de maaltijden is er volop tijd elkaar te leren kennen. Het eten is over het algemeen goed en omdat het in buffetvorm gepresenteerd wordt, is er volop keuze uit soep, mezze, warme gerechten en vaak mierzoete desserts die druipen van de honing. Leuke uitzonderingen is het restaurant in Antalya, waar aan tafel geserveerd wordt met uitzicht op de oude haven van de stad. En tijdens de boottocht de laatste dag kan er bij mooi weer op het strand genoten worden van bijvoorbeeld een forel van de barbecue.
Traditionele Kamelenhotels
Onderweg passeren we de Kervansaray Sultanhani (letterlijk kamelenpaleis). Dit soort hotels werd sinds de tiende eeuw gebruikt door handelsreizigers die in karavanen langs de zijderoute reisden. Kamelen, paarden en mensen verbleven meestal enkele dagen in een karavanserai. Terwijl de dieren rustten en aten, wisselden mensen nieuwtjes uit. Binnen de muren van de karavanserai werd ook handel gedreven, een soort voorloper van het hedendaagse winkelcentrum.
Het leven in Turkije
Een van de hoogtepunten van Cappadocië is voor mij de Devrent vallei met een steen in de vorm van een kameel. Veel te snel is het alweer tijd om naar Antalya te gaan. De terugweg duurt weer een hele dag. Tijd voor Vulkan om een kijkje in het Turkse familieleven te geven. Zoals de zondag die vroeger heilig was (naast de vrijdag die voor iedere moslim heilig is), want dan was er Dallas op tv. De familie van Vulkan was de enige in het appartementencomplex met een tv. Dus iedereen kwam op bezoek en bracht iets te eten mee. Na het programma werd er gediscussieerd over de inhoud. Ook de rest van de week bleven Sue Ellen, Pamela, J.R., Bobby, Jock en miss Ellie onderwerp van gesprek.
Antalya, de miljoenenstad
In en rond Antalya maakt natuur plaats voor cultuur want vele eeuwen geleden woonden en werkten hier al mensen. Dat blijkt onder meer uit het Romeinse theater Aspendos. Het is het best bewaarde puur Romeinse theater van het land. Toen de Turken kwamen herkenden ze het gebouw niet als theater, de nomaden gingen niet naar een voorstelling. Ze pasten het gebouw een beetje aan en gebruikten het tot de 19de eeuw als karavanserai en dat is de redding geweest.
Rondstruinen in Perge
Perge, een oude stad uit de tijd van de Perzen, floreerde onder Alexander de Grote. Hier wandel je over een indrukwekkende weg met zuilen en ruïnes van winkeltjes langs beide zijden, de karrensporen nog zichtbaar in het stenen wegdek. Of slenter over de agora, het centrale plein waar handelaren hun spullen aan de man brachten. Hier probeerden politici zieltjes te winnen wisselden filosofen gedachten uit. In het midden staan de restanten van een rond bouwwerk. Experts kibbelen nog over de precieze betekenis. In de baden poedelde onder andere Perge’s beroemdste inwoner, mathematicus Apollonius, een pupil van Archimedes.
De haven van Antalya
Antalya had in de jaren ’80 ongeveer 80.000 inwoners, nu plusminus 2.3 miljoen! Tussen alle nieuwbouw is er nog een klein stukje historie in de vorm van de haven en het oude stadsdeel daaromheen. Dat is het vertrekpunt van rondvaartboten, meestal in piratenstijl. Die bieden toeristen een toertje langs de kust met een waterval en grotten. Maar er liggen ook kleurrijke vissersboten. Mannen boeten hun netten op de kade en kinderen hengelen naar vis. Enkele katten wachten tot ze hun ontbijt, lunch of diner toegeworpen krijgen. In de smalle, steile straten rond een haven bieden boetiekjes een laatste kans om souvenirs te scoren.
100% tevreden
Een snelle ronde langs de medereizigers maakt duidelijk dat Vulkan ditmaal een score van 100% gehaald heeft: iedereen heeft een leuke vakantie gehad. Natuurlijk zijn er kleine kanttekeningen, de bezoekjes aan leeratelier en juwelierscentrum scoren niet hoog. Hoewel sommigen er toch een aandenken kopen, geheel volgens de lessen van Vulkan: afdingen tot het gezicht van de verkoper rood wordt, dan is de limiet bereikt. Het tapijtatelier vonden de meesten wel een leuke toevoeging want informatief (vooral het deel over de zijdeproductie en verwerking) en vermakelijk. Het bevalt dus, zo’n weekje weg op een koopje. Volgend jaar weer?
Visum Turkije aanvragen
Je hebt voor je vakantie in Turkije een visum nodig. Gelukkig hoef je daarvoor niet naar een ambassade, het kan tegenwoordig gewoon online, een e-Visa. Dat scheelt enorm veel tijd. Je ontvangt je visum Turkije dan binnen 2 werkdagen. Een spoedvisum ontvang je zelfs binnen 14 minuten. Turkse e-Visa zijn 180 dagen geldig. In die periode mag je maximaal 90 dagen in Turkije verblijven. Je kunt binnen de geldigheidsduur zo vaak je maar wilt het land in en uit. Als je naar Turkije reist, moet je paspoort nog minimaal 6 maanden geldig zijn nadat je in Turkije aankomt.
Delen? Kies je favoriete social media-kanaal:
Hoi,
Met welke organisatie ben jij naar Cappadocie geweest?
Met Corendon