Het zijn wat onbekendere bezienswaardigheden in de Verenigde Staten: Mono Lake met de tufa’s en de oude spookstad Bodie in Californië. Het is er daardoor wat minder druk, dus je kunt heerlijk de tijd nemen om rustig te genieten.

De weg State 120 West leidt naar Mono Lake

Ik rijd van Pahrump naar June Lake, mijn volgende hotelstop. De route bestaat uit eindeloze wegen langs bergen en dorre velden. Dat heb je in oktober. Zo nu en dan is er een bijzonder mooi stukje weg langs grillig gevormde rotsen. Ik tank bij een benzinestation in niemandsland. En door, zo nu en dan stuiterend over wegen met heel veel pittig dips zoals ze die hier noemen. Alsof je op de kermis in de achtbaan zit. Opeens zie ik aan de rechterkant een spierwit, bijna droogstaand meer, “toepasselijk” Black Lake Preserve genoemd. Dit alkali meer met omringend moeras in Adobe Valley is tegenwoordig een beschermd natuurgebied. En dan, enkele mijlen voor ik June Lake bereik, is er aan de rechterkant Mono Lake.

Het is rustig rijden op de State 120 West naar Mono Lake

Black Lake Preserve in Californie, Amerika

Op weg naar Mono Lake passeer ik verlaten huizen

En dan zie ik opeens Mono Lake

Mono Lake: Wish You Were Here

Mono Lake stond plotsklaps in de schijnwerpers toen een foto ervan op de cover van de Pink Floyd LP Wish You Were Here gebruikt werd. Er is in de tussenliggende jaren waarschijnlijk niet al teveel veranderd. Wat een sereen plaatje. De lucht is niet helemaal helder waardoor de pastelkleurige blauwe lucht mixt met de zachtgele en lichtbruine vulkanische bergen die overgaan in het zacht groenblauwe water van Mono Lake. Her en der steken tufa boven het water uit. Tufa zijn kalksteentorens. Ze zijn ontstaan doordat het zeer zoute water dat rijk is aan carbonaten mengt met het calciumrijke water uit de bronnen onder het meer. Na vele jaren ontstaan rond de bronnen torentjes. Mono betekent trouwens ‘vlieg’ in de taal van de Yokut Indianen. En vliegen zie je hier genoeg. Piepklein zijn die alkali vliegjes, maar als je langs de waterkant loopt, komen ze in actie, in grote zwarte wolken.

As je zwemt in Mono Lake blijf je vanzelf drijven dankzij het hoge zoutgehalte

De beroemde tufa’s van Mono Lake

Rond Mono Lake liggen vulkanen

Gered van de ondergang

Ooit was Mono Lake veel groter, tot Los Angeles water nodig had en enkele bronnen van het meer aftapte. Het water daalde zo’n 12 meter en zo kwamen de tufa die onder water gevormd waren opeens aan de oppervlakte. Bij de South Tufa Trail is te zien hoe hoog het water ooit stond. Toen de situatie zeer nijpend werd en het meer dreigde te verdwijnen, kwam een groep mensen in actie. Het meer is gered en de bedoeling is dat het ooit weer het niveau bereikt dat het in 1963 had. Dat betekent wel dat de prachtige trail die nu van de parking naar de oever van het meer loopt onder water verdwenen zal zijn, net als de vele tufa. Mono Lake is zo’n tegenstrijdige plek waar je eigenlijk alleen wil zijn vanwege de serene rust maar die je ook wilt delen met mensen omdat het zo bijzonder is.

Door het dalende waterpeil kwamen de tufa’s boven water

De South Tufa Area van Mono Lake

De tufa’s van Mono Lake zijn onder water gevormd

Vakantie Amerika: B&B in June Lake

Slapen doe ik de komende nachten in The Haven, een B&B in June Lake in de Californische Sierra Nevada. Of eigenlijk alleen een B& want een ontbijt wordt niet geserveerd. Gelukkig blijkt June Lake een dorp met genoeg keuze aan restaurantjes en winkels om inkopen te doen. Koffie en een sandwich haal ik bij Trout Town Joe (jawel, in het meer wordt ook gevist). Dan valt mijn oog op het uithangbord van een winkel waarop reclame voor skiverhuur gemaakt wordt. Blijkt dit rustige dorp ’s winters dus een vibrerend wintersportoord te zijn. Nou ja, het skigebied is niet erg groot maar wel uitdagend. Een andere eet-aanrader is Eagle’s Landing restaurant, een stuk buiten de stad, dus je hebt de auto nodig. Als het koud is, brandt hier de openhaard. Met zonnig weer zit je lekker op het terras. Dit is ook een fijn adres voor het diner.

June Lake in de herfst

Bodie State Historic Park: gevangen in de tijd

I’m on a road to nowhere! Nou ja, dat is niet helemaal waar, dat ik op een weg naar nergens zit, bedoel ik. De bijna verlaten, onverharde weg leidt wel degelijk ergens heen: naar het goudmijnersstadje Bodie, Californië om precies te zijn. Bodie is een spookstad op een uur rijden van June Lake. In de hoogtijdagen woonden er 7.000 tot 10.000 mensen in deze stad omgeven door niets. Goud was de reden waarom ze hier met zovelen naartoe trokken.

Het verlaten goudmijnersstadje Bodie

Bodie was booming

Na een minuut of twintig boemelen over de onverharde weg doemt er opeens een houten huis op, en nog een, en meer. Dit is Bodie. Het eerste goud hier werd in 1859 ontdekt door William Bodey, de naamgever van de stad. Aanvankelijk woonden er ongeveer 20 mijnwerkers. Pas een jaar of 15 later werd er een winstgevende goudlaag ontdekt en werd het stadje booming. William Bodey was toen al overleden.

De fabriek van het mijndorp Bodie

Een van de overgebleven huizen in spookstad Bodie

Wandelen door een spookstad

In Bodie State Historic Park staat de geschiedenis tegenwoordig letterlijk stil. Hoe intrigerend. Er zijn geen updates meer na 1942 toen de mijnen sloten en de bewoners wegtrokken. Bijzonder te zien wat tijd met dingen doet als mensenhanden eraf blijven. De huizen zijn niet toegankelijk maar door de smoezelige ramen heen zie je bestofte interieurs, achtergelaten kinderwagens, een eenzame schoen, de roulettetafels, de biljartballen in een hoek van de tafel. Het behang valt in stroken van de muur, flarden van het plafond hangen als spoken van lakens naar beneden. Wat een fascinerende plek. Het idee dat op deze van god en alleman verlaten plek ooit hele gezinnen woonden.

Een oude biljarttafel, klaar voor gebruik

Het plafond hangt als een spook in de kamer in Bodie

Een interieur in het verlaten goudmijnersdorp Bodie

Het leven herbeleven

Slenterend door Main Street en Green Street zie je bijna de mensen in de kerk zitten, zelfs al leidden velen van hen een bandeloos leven op die andere zes dagen van de week. Je hoort bijna de kinderen in de schoolklas die lezen wat de juf op het bord geschreven heeft. Je voelt het verdriet bij de kistenmaker waar piepkleine kistjes klaar staan voor die trieste momenten in het leven. En het is niet moeilijk je voor te stellen hoe het er in de saloons en casino’s aan toe ging waar de stoere mijnwerkers hun zuurverdiende geld aan het eind van de dag luidruchtig omzetten in drank en gokspelletjes. Met geregeld hevige ruzies tot gevolg die niet zelden leidden tot gevechten met dodelijke afloop. Bodie had wat dat betreft een reputatie hoog te houden in het Wilde Westen van weleer.

Kerkje in het spookstadje Bodie, Californie,

En toen vertrok de laatste bewoner

Rond Bodie werd door de jaren heen goud ter waarde van miljoenen dollars uit de grond gehaald. Maar de voorspoed hield ook een keer op. In 1942 vertrok de laatste bewoner en sindsdien heeft de natuur vrij spel. En de mens. Zelfs in June Lake waar ik logeer, staan twee houten huizen die van Bodie naar daar verplaatst zijn. Omwonenden namen mee wat ze gebruiken konden. Gelukkig bleef een deel van de stad intact. In 1962 maakte de staat Californië er een historisch staatspark van. Wat een geluk. Er wordt gerenoveerd. Dat moet wel. Maar op een bescheiden manier, alleen het hoogstnoodzakelijke, het is geen Disneyland geworden.

Een verroeste oldtimer in Bodie State Historic Park

RONDREIS AMERIKA

• Las Vegas is een van de meest bizarre steden die ik ooit bezocht maar zeker leuk om je daar een paar dagen te verbazen.

• Vandaar reed ik verder naar een van mijn favoriete parken in de Verenigde Staten: Valley of Fire. Rustig en onwaarschijnlijk mooi.

• Bij de volgende stop was het juist extreem druk, maar deze natuurwonderen moest ik zien: de upper en lower Antelope Canyons

• Weer toe aan een plek waar meer natuur is dan mensen kwam ik uit bij Grand Staircase Escalante waar ik een memorabele wandeling maakte naar een waterval en bij zonsondergang pizza at in The Devils Garden.

• Bryce Canyon mocht natuurlijk niet overgeslagen worden tijdens deze roadtrip door het westen van Amerika.

• San Francisco was een van de laatste stops tijdens een rondreis door West-Amerika.

Wandelen over de Golden Gate Bridge

Zin gekregen in een vakantie Amerika maar geen zin om je rondreis zelf samen te stellen? Vraag hier je gratis vrijblijvende offerte aan.BewarenBewarenBewarenBewarenBewarenBewarBewaren

Bewaren